Νεκρολούλλουδα

 

Δευτέραν του Πάσχα επιάν με τηλέφωνο να σπεύσω στην γιαγιάν μου την Π. αμέσως διότι εβάρυσεν. Είσιεν που είσιεν τον γέρημον τον διαβήτην, τωρά έφερνεν την πουκάτω. Τούτη η στετέ εν του πατέρα μου η μάνα, γέννημαν του ’22. Εξαπόλυσα τα ούλλα τζι εβούρησα στο πλευρόν της.

 

Η γριά εκαταλύθην που τη αρρώστιαν τζι εγίνην αγνώριστη. Πριν λλίες μέρες που την είδα εσυντύχαννεν μια χαράν, ερώταν με για την δουλειάν μου τζι επαραπονιέτουν που δεν εθώρεν καλά για να δκιαβάζει την Αγίαν Γραφήν. Αστείεψα την πως εν που εν όμορφα τα αγγόνια της τζι εστραώθην που το φέγγος μας.

 

Τούτη η στετέ ποττέ δεννεν εχωράττεφκεν πολλά. Δέννεν σαν την γιαγιάν μου την άλλην, που τα πεδινά, που πάντα λαλεί αστεία τζιαι ώσπου εμπόρηεν εχώρευκεν τζιαι την σταυροβελονιάν. Τούτη η γιαγιά εν βέρα Πιτσίλλα, με βυζαντινήν προφοράν στην λαλιάν της, χοντροκάμωτη τζιαι χοντρόπετση. Καμωμένη της δουλειάς τζιαι της χειρονακτικής εργασίας, μεγαλωμένη της στέρησης. Έκαμνεν ζάφτιν τες δουλειές, ετάναν του πάππου μου στα χωράφκια τζι 7 κοπελλούθκια που της εζήσαν εκουμαντάρησκεν τα. Ταρτανογεναίκα. Ως τζιαι στην φωτογραφίαν του γάμου της ο παππούς μου εν τέλεια μίντζης τζι αδύνατος δίπλα της.

 

Έπια το σιέριν της. Ήτουν κρυόν τζιαι το δέρμαν της χαλαρόν πουπάνω που το κρέας. Τα σιέρκα της αδύναμα. Δυσκολεύκουμε να πιστέψω πως πούμουν μωρόν έπιαννεν με όππα με απίστευτην ευκολίαν, 60 γρονών γεναίκα τζι εκάθισκεν με πας τον γάρον να κάμω χαϊχούι τζι άμαν επαένναμεν στο αμπέλιν τζιαι στα αθάσια είσιεν με όπως τον βασιλέαν. Δεν ήτουν η ίδια γεναίκα που έβαλεν τες φωνές τους Εγγλέζους στρατιώτες που εφαρμόσαν κκέρφιου στο χωρκόν, γιατί εξαπολύθην ο γάρος τζι εγύρεφκεν τον να τον φέρει πίσω. «ΓΑΡ! ΓΑΡ! Εξαπολύθην τζι έφυεν! ΓΑΡ!» τζιαι τελικά ανάγκασεν τους να πάσιν τζίνοι να της τον φέρουν τζι έτσι να κλειστεί έσσω.

 

Ήτουν άλλη γεναίκα τούτη μες το κρεββάτιν σήμερα. Αδύναμη τζι υποταγμένη στην ασθένειαν. Τρίτην του Πάσχα έσιει το παράδοσην η οικογένεια να λειτουργεί στους Αγίους Αναργύρους, έναν ξωκλησούιν μεσαιωνικόν τζιαι γεμάτον ζωγραφκιές πόξω του χωρκού, ίσια που χωρεί 20 αδρώπους στέκοντα, αν χωρεί τόσους. Φέτη εφκάλαμεν την δίπλα της γιαγιάς ούλλοι. Άρκεψεν να βαρυνίσκει τζι η ομιλία της, να κουράζεται να μιλά τζιαι να απαντά μονολεχτικά άμαν την ρωτάς κάτι. Άλλες ώρες μιλά μόνη της τζιαι παρακαλά τον Θεόν να την συγχωρέσει. Αν τζιαι έτοιμη, κοινωνημένη τζιαι με το ευχέλαιο παρακαλά. Επαναλαμβάνει την ίδιαν φράσην συνέχεια κατά το μάντρα που κάμνουν οι Ινδουϊστές. ‘Θεέ συγχώρεσον με την αμαρτωλή. Θεέ συγχώρεσόν με την αμαρτωλή’ τζιαι δεν δια παμό.

 

-Γιαγιά, να σε πάρουμεν στους Αγίους Αναργύρους; ρωτώ την. Αμέσως συνειδητοποιεί τη μέρα ένει τζιαι προσπαθεί να θυμηθεί το απολυτίκιον τους.

 

-Άγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί, επισκέψασθε τας ασθενείας ημών… έπισκέψασθε τας ασθενείας ημών… Ξεχάννει πάρακάτω. Ο νους της μαγκώνει.

Η αδελφή που εν πουπάνω της βοηθά την.

-…δωρεάν…

-δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε ημίν. Άγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί, έπισκέψασθε τας ασθενείας ημών δωρεάν έλάβετε, δωρεάν δότε ημιν.

Πουμέσα της χαμογελά που το αθθυμήθηκεν ούλλον, είμαι σίουρος για τούτον, ένιωσα το. Όσο για την πάρτη μου αντράπηκα που το εξέχασα.

 

Την Τετάρτην λαλούμεν της να αντέξει για τον γάμο της καλαδελφής μου τον Ιούνη. Λαλεί μας εννά πεθάνει ως τότε τζιαι ο γάμος να συνεχίσει πάραυτα, με τες μουσικές τζιαι τους χορούς τζιαι τες προγραμματισμένες διασκεδάσεις. Ξαναζητά συγχώρεσην. Μετά ζητά να την βάλουμεν να ππέσει στο κρεβάτι, ενώ βρίσκεται πάνω του απλούμενη. Κουντώ την τζιαι τσιλλώ την νάκκον.

-Έβαλα σε γιαγιά. Λαλώ της.

-Να ‘σιεις την ευχή μου γιόκκα μου. Φιλώ της το σιέριν της.

Έρκεται η αδελφή να της δώσει το φάρμακον της. Δεν δέχεται τζιαι κάμνει δυσκολίες όπως το μωρόν πον θέλει να φάει. Ψευτομαλλώνω την.

-Φάε γιαγιά τζι ο Θεός εν θέλει τους ιδιότροπους τζι πάνω.

Ίσια τρώει το φαϊν της σαν το μωρόν το φρόνιμον.

 

Την Πέφτην ζητά να την πάρουμεν που σπίτιν της.

-Πού εν το σπίτι σου γιαγιά; ρωτούμεν την για να διαπιστώσουμεν την πνευματικήν της διαύγειαν.

-Πουκάτω που την άγαλμαν.

Απαντά εννοώντας το άγαλμαν της Ελληνίδας Κυπρίας Μάνας που δεσπόζει του χωρκού, τζιαι πράγματι τζιαι στο παράστημαν τζιαι στην θωρκά ουν εν το ίδιον η γιαγιά μου. Σταθερόν, στοιβαρόν, ατάραχον τζιαι αμίλητον, όπως την αθθυμούμαστεν ούλλοι.

 

-Τζιαι τί θα κάμεις στο σπίτι σου μανά; Ρωτά την η θκειά μου.

-Εννά πάω νάβρω τον τζύρη σου τζιαι να τον φιλήσω…

Τα μμάθκια μου γεμώνουν. Θυμούμαι τον παππού τζιαι συνειδητοποιώ απότομα τζιαι μονοφάτσιν πως η στετέ μου υπήρξεν κάποτε παιδούλλα τζιαι μωρόν τζι εβούραν τζι έπαιζεν. Πως που παντρεύτηκεν έκαμνεν αγάπες τζι έππεφτεν αγκαλιάν με τον άντραν της να βράζει τες νύχτες του σhειμώνα που σιονίζει πάνω. Τζιαι μου γίνεται πολλά εύκολον να την φανταστώ να δέρνει τον τζύρην μου που έκαμνεν αταξίες, να σιαίρεται τα μωρά της μετά την γέννα, να καμαρώνει την προκοπήν τους τζιαι την προκοπήν των αγκονιών της. Δεν αντέχω άλλον. Ξαναζητώ την ευτζήν της τζιαι φεύκω.

Έσιει χρόνια πολλά να προσευχηθώ καθώς πρέπει. Δεν μιλώ για προσευχές που ζητώ καλούς βαθμούς, να μεν με χωρήσει η κάθε καρτάνα ή άλλα ευτελή. Μιλώ για την προσευχήν που ζητάς του Θεού να δεί το συφφέρον άλλου εκτός που λλόου σου. Με παρακλήσεις μου έρκονται στον νούν με τίποτε. Έσσω της μάνας μου δεν ιβρίσκω το Προσευχητάριον. Που στα αννάθθεμαν το εσυγύρισεν η μάνα μου; Ξεκινώ τζι εγιώ αυτοσχέδια ‘Θεέ Θεόυλλη μου πρόσεχε την γιαγιά να μεν βασανίζεται’. Τζιαι το ερώτημαν τίθεται αν ο Θεός ακούει τους ενάρετους καλλύτερα που τους αμαρτωλούς.

Την νύχταν εν εξόρτωσα να πάω να την δω. Ήρταν που την στατιστικήν υπηρεσίαν να μου κάμουν έρευναν για την χρήσην του ίντερνετ, τζιαι η κορού που ήρτεν εφκήκαμεν γνωστοί τζι αντράπηκα να την ιδκιώξω. Παρασκευήν πρωϊν πιάννει με τηλέφωνον η μάνα μου στην δουλειάν για να μου πει πως η γιαγιά εκοιμήθηκεν. Την επομένην με στήθος βαρύν πάω πάνω στο χωρκόν.

Η γιαγιά στο φέρετρον της στην παλαιάν της κατοικία επιθεωρεί το χωρκόν που αναγιώθην τζι εμεγάλωσεν τζι έκαμεν οικογένειαν. Εκοιμήθην πλαισιωμένη που τα αγαπημένα της πρόσωπα, πρόσωπα αγαπημένα μεταξύ τους, θάνατος που εύχομαι τζιαι για εμέ τζιαι για όλους μας ποννάρτει τζίνη η ώρα. Το πρόσωπον της εν γαλήνιον τζιαι ήρεμον πλαισιωμένονμε φκιορούθκια. Το κορμίν της εν τυλιμένον μέσα σε έναν πανέμορφο μαυρόασπρον σάββανον με κεντημένες ευχές τζιαι παρακλήσεις πάνω που έφερεν που τα Ιεροσόλυμα όταν επήεν προσκύνημαν.

Εκάμαμεν την κηδείαν με αξιοπρέπειαν, χωρίς κλάματα τζιαι νεκαλύματα όπως συνηθίζει το σόϊν της μάνας μου. Εθάψαμεν την με τον παππούν στο κοιμητήριον του χωρκού, πουκάτω που τον πλάτανον για ναν μες την δροσιάν τζιαι μες το σσιός, να πνάζουν τα κόκκαλα της τζιαι να σιαίρεται το ερωτοτράουδον των πουλιών ως την Δευτέραν Παρουσίαν.

 

Αιωνία σου η μνήμη γιαγιά.

 

 

—————-

Επιστρέφοντας στην Λευκωσία πάω τζιαι βρίσκω την στετέ μου την άλλη. Αγκαλιάζω την τζιαι φιλώ την.

-Τί έπαθες τωρά;

-Πρόσεχε τζιαι μόνον εσύ μου έμεινες τωρά.

-Ασημένε μου.