I’m too old for this shit (Συλλογή Κυπριακών Εμπειριών Γ)

Θυμηθείτε παλιές καλές αναρτήσεις γιατί εν η συνέχεια τους τούτη.

Συλλογή Κυπριακών Εμπειριών Α

Συλλογή Κυπριακών Εμπειριών Β

 

Κάθεστε καλά; Αν δεν κάθεστε τότε κουμπάτε κάπου. Μάλλον μεν κουμπήσετε τίποτε διότι 100% πρέπει να κάθεστε εκτός τζι αν κρατάτε το λάπτοπ  τζιαι περπατάτε, πράμαν απίθανο αφού θα σας ετσιλλούσαν τα αυτοκίνητα ως φυσικός μηχανισμός ελέγχου των ηλιθίων που διασταυρώνουν δρόμους δκιαβάζοντας που μες το λάπτοπ.

Ένιγουέϊ, ο λόγος που σας λαλώ να κάτσετε είναι διότι θα σας πω μιαν κουβένταν που δεν επεριμένετε να ακουσετέ που εμένα.

«Επήα στην συναυλίαν του Μιχάλη Χατζηγιάννη». Θα σας περιμένω 2-3 λεπτά να φέρετε τα μίλια σας τζιαι να σταματήσετε να σφυράτε.

Τζιαι δεν θα σχολιάσω καν το γεγονός ότι έγινα ρεζίλιν στο γραφείον αφού είδαν με οι συναδέλφισσες που επήραν τα μωρά τους. ΡΕΖΙΛΙ! Τζιαι δεν μπορώ να πω καν ότι επήρα το ανιψιούι μου ή την ανιψιούα μου που εν ορφανή που μάνα τζιαι πατέρα αλλά θέλει να φκαίνει με τον κκούλ ξάδελφο/θείο αφού εθεάθηκα με το πρόσωπο τζιαι ότι τζιαι να πείτε το «Εγώ με την ανιψιάν μου παρπατούμεν τζιαι χουφτώνουμεν ο ένας τον κώλον του άλλου» πάει πολλά.

Δέννεν ότι δεν έσιει τραούδκια του Χατζηγιάννη που δεν μου αρέσκουν. Απλά δέν είμαι για τις συναυλίες του Χατζηγιάννη. Τζιαι εξηγώ.

Φτάνουμεν τζιαι παρκάρω στα μαύρα ανάθθεμα διότι λαλώ εννά βρεθεί κάποιο μαλακισμένο που τωρά εφκαλεν άδειαν τζιαι να μου χτάρει το μωρόν (όϊ το πρόσωπο, αλλά το μωρό που πληρώνω δόση). Λάθος πρώτον διότι είσιεν πάρα πολλήν πάρκινγκ τζιαι ο λόγος ήταν απλός. Τους παραπάνω που ήταν τζιαμαί έφερεν τους η μάμμα τους…

Προχωρούμεν να μπούμεν μέσα περνώντας που μιαν θάλασσα 15χρονες τσαλαπετεινίνες τζιαι τσαλαπετεινούς. Στάνταρ πράματα. Κουρέματα εκκεντρικά, ύφη βαριεστημένα, υπερβολικά αρώματα κλπ. Επεράσαμεν τα τζιαι εμείς τούτα. Καρτέρα καρτέρα, καρτέρα καρτέρα, κούντα τζιαι να κουντήσεις φτάνουμεν στην είσοδο όπου μαθαίνουμεν πως που τζιαμαί μπαίνουμεν στην αρέναν πράμαν που δεν μας ικανοποιούσεν καθότι εμείς είχαμεν εισητήριον τζιαι θέλαμεν κερκίδαν. Φυσικά ο νους των διοργανωτών ως τζιαμαί φτάνει τζιαι μιαν ταπέλλαν δεν εβάλαν. Οπόταν ξαναπερνούμεν που μες το πλήθος τζιαι πάμεν τζιαι βρίσκουμεν την σωστήν την είσοδο.

Μπαίνουμεν μέσα που λαλείτε τζιαι πάμεν πάνω τζιαι καθούμαστε. Εγώ σηκώνουμαι να πάω καττίνα να φέρω καμιάν μπύρα διότι δεν με θωρώ να αντέχουν τα νεύρα μου αλλά ας όψεται ο έρωτας τζιαι το δώρον που την φιλενάδαν εισητήριον. Καθυστερώ ένα 40λεπτο να επιστρέψω (εννοείται επήαμεν νωρίς όπως τες κοτζιάκαρες που παν να πιάσουν σκάμνον) τζιαι έρκεται η φιλενάδα να με γυρέψει. Είμαι χαμαί λιπόθυμος τζιαι μάχουνται με το defibrillator να με επαναφέρουν πίσω. Θωρώ ένα φως σαν το τούνελ τζιαι τον παππούν μου τον μακαρίτη να μου λαλεί ότι εν ήρτεν ‘κόμα η ώρα μου. Ο λόγος της λιποθυμίας απλός. 2 μπύρες, 3 νερά μιτσιά τζιαι ένα κουτί τσίπς 11 ευρώ. Αλώπος η Κκάσπερκ εν με κατούρημαν του βασιλιά της Δανίας που έγινεν τζιαι το νερόν ήταν αγίασμα που το Οικουμενικόν Πατριαρχείον.

Με τα σσίλια ζόρκα παίρνουν με κουβαλητό πίσω στες κερκίδες. Η οθόνη πίσω που την σκηνήν παίζει διαφημίσεις για ιταλικά έπιπλα τζιαι εγιώ αναρωθκιούμαι πόθθεν εις τα πόθθεν κολλά τούτον με δεδομένο ότι ο μέσος θαυμαστής του Χατζηγιάννη έσιει budget 50 ευρώ εκ των οποίων τα 30 παν πάς την προπληρωμένην τηλεφωνίαν.

Δώστου παουρκάν οι ροκόλες. Ο Χατζηγιάννης χασιμιός. Πούσαι Μιχάλη τζιαι εννά πάμεν τζι έσσω μας ‘κόμα; Η επίδραση του Σιάρκ που ετσαρούκκισα μες το αυτοκίνητον άρκεψεν να φεύφκει. Άρχισα να γλαρώνων αλλά οι κουντιές τζιαι οι αγκωνιές της λεγάμενης επαναφέραν με σε κατάστασην συναγερμού.

Τζιαι φκαίνει που λαλείτε ο Μιχάλης στη σκηνή. Τζιαι δώστου παουρκάν οι ροκόλες. Όϊ πανό, όϊ καρδιούες φουσκωτές. Συμπεριφορά καθαρά γεναιτζίσιμη. Κάθε αρσενικός στρέϊτ που ήταν τζιαμαί ήταν για το χαττήριν της φιλενάδας του. ΤΕΛΕΊΑ!

Το ίδιο τζιμισμένο ύφος που εμεγαλώσαμε μαζί. Ήταν τζιαι τα γενέθλια του Χατζηγιάννη. Μια φαραόνα δίπλα μου λαλεί της φιλενάδας της «Μάνα μου ρε, να τραουδά για μας εις τα γενέθλια του…». «Ού ζάβαλλι» ήρτεν μου να της πω. Σκέφτου να το έκαμνεν τζιαι μούχτιν δηλαδή.

Τζιαι κάθε πέντε λεπτά που επήεννα να ποκαματήσω, «Να βλέπω ψηλά τα χεράκια» ελάλεν ο Γιάννης. Τζιαι δώστου τσιριλιάν οι μαννογεναίτζιες. Κάθε δεύτερον τραούδιν «Δικό σας…» τζιαι έστρεφεν το μικρόφωνον του προς την ροκολοθάλασσα μπροστά του. Καλά, επκιέρώσαμεν να σε ακούσουμεν εσέναν, όϊ τον κάθε πρόθυμο να ξελαρυντζιαστεί γιατί έτσι του είπεν ο τραουδιστής.

Φυσικά ο Χατζηγιάννης εν τζίνος που είναι τζιαι μπράβο του αθρώπου. Έσιει ωραία τραούδκια, αλλά ένιωθα ότι δεν έφκαινεν ο παλμός που ένιωθα όταν επήεννα στες Τρύπες ή στους Πυξ Λαξ. Εν επειδή η μουσική του δεν είναι η πρώτη μου επιλογή ή απλά γιατί ήμουν πτώμα;

Όπως τζιαι νάσιει. Σε συναυλίαν που ο μέσος όρος ηλικίας θα είναι κάτω των 16 δεν ξαναπάω. I’m too old for this shit…