Που αύριον δίαιταν!

 

Δραματικές σκηνές εξελίσσονται στην οικία της οικογένειας Φιρφιρίδη μετά από ένα οικογενειακό γεύμα.

Πρωταγωνιστές ο Παπά Φιρφιρής (ΠΑΦ), η Μαμά Φιρφιρή (ΜΑΦ), η στετέ (ΣΤΕ) τζι ο υποφαινόμενος (ΕΓΙΩ)

–

ΠΑΦ- Όϊ ρε, εκάμαμεν την αμπέλιν…

ΣΤΕ- Δοξάζω σε Θεέ μου αφέντη μου (σταυροκοπιέται).

ΕΓΙΩ- Πάντως το λεμονάτον ήταν έξτρα, τζιαι η κουλούμπρα τρυφερή.

ΠΑΦ – (Ούλλον καμάρι) Εν που την αυλή μας…

ΕΓΙΩ – ΑΜΑΝΑΦΕΡΕΚΑΜΙΑΟΔΟΝΤΟΓΛΥΦΙΔΑ!

ΜΑΦ- Ορίστε τζι ο καφές σας.

ΠΑΦ- Εις υγείαν…

ΜΑΦ, ΣΤΕ, ΕΓΙΩ – Εις υγείαν…

ΜΑΦ.- Φιρφιρή…μα επάσιυνες;

ΕΓΙΩ – Άτε ολάν που επάσιυνα. Εν η φανέλα που φορώ…

ΜΑΦ- Επάσιυνες..έκαμες κανάτζια…

ΕΓΙΩ- Μάχου την δουλειά σου. Ποτάβρισμου τζίντο γαλατοπούρεκκο.

ΜΑΦ – Εν γιαφτό που δεν σου μπαίνουν τα παντελόνια.

ΕΓΙΩ – ΡΕ ΜΙΑ ΠΚΙΕΡΩΝΟΥΝ ΣΕ ΝΑ ΜΟΥΡΜΟΥΡΑΣ;

ΠΑΦ- Μεν φωνάζεις της μάμμας σου.

ΕΓΙΩ – Εμίλησεν ο παστός της υπόθεσης.

ΜΑΦ – Δέ τον παπά Φιρφιρή. Έν επάσιυνεν; Έν του μπαίνουν τα ρούχα, εν του μπαίνουν οι ζώνες, γυρόν του σαουνιού του έκαμεν δίπλες.

ΠΑΦ- Ως γεγονός επάσιυνεν νάκκον που τον τζαιρόν πούρτεν Κύπρον;

ΕΓΙΩ – Ρε κουμπάρε, άρκεψες εσού τωρά;

ΠΑΦ – Αφού επάσιυνες τον γιο μου.

ΕΓΙΩ – ΝΑΙ ΟΛΑΝ ΕΠΑΣΙΥΝΑ. ΧΑΠΠΙ; Όποιος έσιει πρόβλημαν να μεν με θωρεί. Σ’όποιον αρέσουμε λαλεί τζιαι το τραούδιν.

ΜΑΦ – Εν κρίμαν, έτσι όμορφον παιδίν που είσαι…ίνταλως να έβρεις γεναίκαν τωρά…

ΕΓΙΩ – Μάλιστα, ήυραμεν τον λόγον που είμαι ελεύθερος ακόμα…

ΜΑΦ – Θωρεί σε η άλλη τζιαι λαλεί  ‘Μα δε τον πασιύν!»

ΕΓΙΩ – ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΑΣΙΥΣ! Είμαι νάκκον ευτραφής τζιαι χοντροκόκκαλος.

ΠΑΦ- Που τους χοντροκόκκαλους έρεξες…

ΕΓΙΩ- Εξίκκον να μείνει τζι ο καφές που μας εκάμετε.

ΣΤΕ- Ίντα φωνάζεις γιε μου;

ΕΓΙΩ- Η μάνα μου λαλεί μου ότι είμαι πασίυς…(παραπονιάρικο ύφος)

ΣΤΕ- ΡΑ! Τί του λαλείς του μωρού;

ΜΑΦ- Αφού επάσιυνεν…

ΣΤΕ- Ούσσου τζιαι μια χαράν εν το μωρόν..Έλα να σε φιλήσω άγγελε μου..

ΕΓΙΩ- Γιαγιά…

ΠΑΦ- Άγγου του μωρού…

ΣΤΕ- Μια χαράν εν το μωρό μου. Έτο εν νάκκον τταζέτικον όπως τον παππού του τον μακαρίτη.

ΕΓΙΩ- Ποιός εν ο τταζέτικος; (τραφκούμαι πίσω με την ταχύτηταν κάποιου που γαμά χωρίς προφυλακτικόν τζιαι λαλεί του η φιλενάδα του ότι εν με τις γόνιμες της τες μέρες)

ΣΤΕ- Εσού γιε μου. Εν γιαυτόν που είσαι έτσι όμορφος! Πάντα ήσουν αδρόν μωρόν.

ΕΓΙΩ- Φκάρτε μας τούντην αβανιάν τωρά.

ΣΤΕ- Έχω κάτι φωτογραφίες σου που ήσουν μωρό, όπως την παττιχούα που ήσουν.

ΕΓΙΩ- ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΑΣΙΥΣ!

ΣΤΕ- Είσαι όμορφος έτσι στροντζυλοπρόσωπος που είσαι.

ΜΑΦ – Έκαμες τζιαι τζοιλιά…

ΠΑΦ- ΧΑΡ ΧΑΡ ΧΑΡ! ΄Ώσπου πάεις γίνεσαι όπως τον Μότζιο!

ΜΑΦ-ΣΤΕ-ΠΑΦ- ΧΑΡ ΧΑΡ ΧΑΡ ΧΑΡ ΧΑΡ (Δαμαί δακρύζουν τα μμάθκια τους που το γέλιο τζι εμέναν ψηλώνει η πίεση μου).

ΜΑΦ- Εν καλά που λαλούν πως οι σσύλλοι μοιάζουν τους μαστόρους τους…ΧΑΡ ΧΑΡ ΧΑΡ

ΠΑΦ – Ιντά ο Μότζιος έσιει τζι έλεος!

ΕΓΙΩ – ΟΥΤΕ Ο ΜΟΤΖΙΟΣ ΕΝ ΠΑΣΙΥΣ! ΕΝ ΚΟΝΤΟΣ ΤΖΙΑΙ ΧΟΝΤΡΟΚΟΚΚΑΛΟΣ!

ΣΤΕ – Ολάν εν όπως το σιοιρίν το γρονιόν όξα εν χοντροκόκκαλος…

Φεύκω φουρκαστός που το σπίτι. Βρίσκω την ανηψιά μου με το μωρό να μπαίνουν της αυλής.  Παίζω νάκκον του μωρού τζιαι ρωτώ την αν επάσιυνα. Λαλεί μου ναι, τζιαι ότι που ετέλειωσα που τον Καναδάν που εγυμνάζουμουν συνέχεια ήμουν πολλά κομψός. 

Πάω σπίτι τζιαι θωρώ πιο παλιές φωτογραφίες μου. Όντω επάσιυνα γαμώτο 😦 Έρκεται τζιαι ο Μότζιος. Εν χοντροκόκκαλος αλλά επάσιυνεν τζιαι τζίνος. Εν μια τριχωτή ζαχαρένια μπαλίτσα (λόγια μιας φίλης, όϊ δικά μου).

Που αύριον τροχάδιν τζι οι δκυο. Εννά σπάσει το πλάσμαν;