Η ποίηση την σήμερον ημέρα

Στερούμαστεν πολλά πράματα σήμερα. Στερούμαστε λεφτά, στερούμαστε εμπειρίες, στερούμαστε σέξ (κάποιοι τουλάχιστον, για τους υπόλοιπους high five), αλλά κυρίως στερούμαστε παιδεία. Στα σχολεία κάμνουν μαθηματικά, λογιστική, παρερμηνευμένην ιστορία, ελληνικά, χημείες τζιαι φυσικές τζιαι τίποτε άλλο. Τζιαι το ποιό σημαντικό για τον νέον άθρωπο, μαζί με τη μουσική, αφήνουμεν το πίσω. Το μόνο μάθημα που μπορεί να κάμει αντίλογο με τις ανησυχίες του νέου, με την ορμήν της εφηβίας, την αισιοδοξία της νεότητες, που μιλά για τον έρωτα, το παρελθόν, το τί μέλλει γένεσθαι, την κοινωνία, την ζωή, τον θάνατο, τα πάθη του αθρώπου, τα ελαττώματα του, τα προτερήματα του τζιαι βρίσκεται σε διαρκή αναζήτηση της αλήθειας δεν το διδασκόμαστε. Θέλετε κύριοι να πάει ο κόσμος μπροστά; Διδάξετε ποίηση!

Τζιαι δεν εννοώ 3-4 νομπελίστες (που όσο καλοί τζιαι νάναι αποτελούν μόνο δείγμα οι 2-3 περιόδοι που τους αφιερώνετε) αλλά ποίηση τζιαι Ελληνική τζιαι παγκόσμια, ποίηση γνωστή τζιαι άγνωστη. Φυσικά θα μου πείτε «Καλάν ρε κουμπάρε, εννα κάτσουν οι μιτσιοί 14-16 να δκιαβάσουν ποίηση τη στιγμή που ο νούς τους εν πάς το γ*****; Έν έχουμεν άλλα πράματα να κάμουμεν καλλύτερα;» Τζιαι απαντώ.

Ποιός έφηβος δεν ξέρει τον Νίκο Καββαδία; Είτε την ποίηση του είτε την μελοποιημένη του ποίηση; Ο Καββαδίας ενσαρκώνει τέλεια την τάση φυγής του εφήβου. Ξεκινούμεν που τζιαμαί. Είναι ο νέος μας δραματικός τζιαι απαισιόδοξος; Δώστε του να δκιαβάσει Ουράνη, ή έστω να ακούσει μελωποιημένο Ουράνη που τα Διάφανα Κρίνα, τζιαι Καρυωτάκη (που προσωπικά δεν τον συμπαθώ) τζιαι Beaudelaire να δεί τί εστί ψυχοπλάκωμα. Εν ερωτευμένος; Δώστε του να δκιαβάσει τα σονέττα του Σαίξπηρ να δεί τι εστεί έρωτας ή Yeats.

Μισά τους δικούς του; Δώστε του να δκιαβάσει Sylvia Plath ή Emily Dickinson να του φύει η πελλάρα. Εν αισιόδοξος τζιαι ερωτευμένος με τη ζωή; Δωρίστε του τα άπαντα του Walt Whitman. Εν νευριασμένος, δώστε του να δκιαβάσει Allen Ginsberg την Κραυγή να δεί ότι δεν είναι μόνος του. Τζιαι συνάμα να πλουτίνουμε τζιαι το λεξιλόγιό μας.

Γιατί δεν διδάσκονται οι μαθητές μας τους βασικούς ποιητές τζιαι μετά που μόνοι τους, εαν το θελήσουν, να ψάξουν το θέμα περισσότερο; Πώς να καταλάβουν οι μαθητές μας τον πόλεμο αν δεν διαβάσουν Siegfried Sassoon ή το Wasteland T. S. Elliot ; Δώστε μου έναν καλό λόγο γιατί να μην διδάσκεται ο Keats, o e.e. cummings με την χαλασμένη τη γραφομηχανή, o Robert Frost, o Mayakovski, Anna Ahmatova, Ezra Pound, Pablo Neruda, F. G. Lorca, Ghoete ή o Thomas Hardy; Η λίστα ατέλειωτη (ναι λατρέυω τους Αγγλόφωνους τζιαι δεν αντρέπουμαι).

Εντάξει, είπαμεν είμαστεν Έλληνες να διδάσκουμεν τους Έλληνες. Έσιει τζι άλλους ποιητές εκτός που τον Ρίτσο, τον Καβάφη, τον Ελύτη τζιαι τον Σεφέρη. Γιατί όχι Κική Δημουλά, Βασίλη Βασιλικό, Καίσαρ Εμμανουήλ, Λιπέρτη τζιαι Μιχαηλήδη ή Παντελή Μηχανικό που εν τζιαι Κυπραίοι, Μανώλη Αναγνωστάκη, Τίτο Πατρίκιο, Νίκο Καρούζο, Αθηνά Παπαδάκη ή Νάσο Βαγενά; Η λίστα επίσης ατέλειωτη.

Η Ποίηση με πέντε λέξεις συμπυκνώνει αισθήματα τζιαι ιδέες που στέκουν στο χρόνο, που ερμηνεύονται ανάλογα με τις εμπειρίες του καθένα, που εν προσωπική όπως την πίστη μας. Τζιαι ίσως, λέω ίσως διότι δεν είμαστεν ούλλοι οι ίδιοι, να κάτσουμεν κάποιον απόγευμα μόνοι μας, μακρία που την βουή της πόλης τζιαι να δκιαβάσουμε την ποίηση φωναχτά, να σηκωθούμεν που την καρέκλα τζιαι την τηλεόραση τζιαι να δκιαβάσουμεν δυνατά τζιαι φωναχτά, παντές τζιαι ξεκινούμεν επανάσταση. Να σημειώσουμε με μολύβι δίπλα που ένα στοίχο που αγαπήσαμε ή που μας επροβλημάτισε τζιαι να δκιαβάζουμεν τζιαι να ξαναδκιαβάζουμε το στοίχο για να τον εμπεδώσουμε, παντές τζιαι μαχούμαστε να αποκρυπτογραφύσουμε τον William Blake.

Ίσως τότε να πιάσουμε μολύβι τζιαι να γράψουμεν τζιαι εμείς. Αν συμφωνείτε μαζί μου πατάτε πλέϊ πουκάτω να ακούσετε το ερωτοτράγουδο του Τζ. Άλφρεντ Προύφροκ toy T. S. Eliot (σόρρυ αλλά εν ήβρα την ορίτζιναλ ηχογράφηση αλλά εν εξίσου καλό) που μιλά για τον ευτελισμό του ανθρώπου τζιαι για το πόσον επιφανιακός έγινε, για την αβεβαιώτητα τζιαι την δειλία του, ακριβώς γιατί δεν κατανοεί τα βαθύτερα νοήματα του κόσμου. Ξέρουμεν του δημιουργούς τζιαι αγνοούμεν τα έργα, ή όπως έγραψεν τζιαι ο Έλιοτ, «in the room the women come and go, talking of Michelangelo» . Ακούτε τες λέξεις πώς ρέουν σαν το νερό μες το αυλάτζι τζιαι απολαύστε τες. Τζιαι στο τέλος να απαντήσουμε καταφατικά στο ερώτημα του ποιητή «ΝΑΙ! Τολμούμε να διαταράξουμεν το σύμπαν!»